Elke zelfstandige betaalt sociale bijdragen (ongeveer 22%) op zijn inkomen. Klinkt simpel, niet? Nu bestaat daar in België al sinds jaar en dag een draak van een regeling voor waar je een halve encyclopedie voor moet instuderen om te begrijpen hoe het zit: het gaat over referte-inkomen van drie jaar terug en betalingen per kwartaal en voorlopige bijdragen en bijdragen bijberoep en hoofdberoep etc etc… Kortom, alles om een paar honderd man nutteloos werk te geven. Nu werd dat systeem in 2015 “sterk vereenvoudigd”: u zou bijdragen betalen op de inkomsten van het jaar zelf: wat een revolutie! Omdat die paar honderd man die daar mee bezig zijn natuurlijk niet allemaal ineens op pensioen gaan, hebben ze dat vanzelfsprekend weer een beetje ingewikkeld moeten maken: je betaalt voorlopige bijdragen op het inkomen van 3 jaar terug en dan rekenen we af eens uw exact inkomen bekend is. U denkt “ça va nog, ’t kon moeilijker”. Maar het is inderdaad moeilijker: als u weet dat uw inkomen een pak lager zal zijn dan 3 jaar terug, dan mag u voorlopige bijdragen betalen op wat u denkt dat het zal wezen, één grote “maar” echter: u moet ofwel onder € 27.101,00 blijven, ofwel onder de € 13.550,50 en uw accountant op z’n plechtige communiezieltje laten beloven dat hij dat ook denkt, dat dat uw inkomen zal zijn. Zit u er tóch boven, dan zijn er bittere pillen te slikken zodat u dat snel afleert om minder te schatten dan wat redelijk is. Wat vinden ze nu uit als “verdere vereenvoudiging”? Zes grenzen in plaats van twee! Oude gewoontes zullen er blijkbaar moeten uitgroeien vooraleer we naar een systeem zullen komen van “u schat voor de voorschotten zelf in wat uw jaarinkomen wordt en krijgt een verhoging aangesmeerd als je dat te laag schat”. Tiens, doet dat niemand denken aan het stokoude, oerdegelijke systeem van voorafbetalingen inkomensbelastingen…? Maar hetzelfde systeem dat werkt hier ook gebruiken, is weer te simpel zeker?
Auteur: Jan Baert